احتمال بارش شهابی توسط دنباله دار های خطرناک 4000ساله
به گزارش وبلاگ نیازمندی، محققان می گویند، دنباله دار های چهار هزارساله می توانند موجب بارش های شهابی در زمین شوند.
به گزارش ایسنا و به نقل از سایتک دیلی، محققان گزارش داده اند که می توانند بارش هایی از آوار های موجود در جهت دنباله دار هایی که از نزدیک مدار زمین عبور می کنند و هر 4000 سال یک بار برمی گردند را شناسایی کنند.
دنباله دار هایی که به دور خورشید در مدار های بسیار کشیده می چرخند، بقایای خود را آنقدر نازک در امتداد مدار خود پخش می کنند یا کلاً آن را از منظومه شمسی به بیرون پرتاب می کنند که به سختی می توان بارش شهابی آن ها را تشخیص داد.
دنباله دار یک گلوله برفی کیهانی است که از گاز های منجمد، سنگ و گرد و غبار ساخته شده با قطری از چند کیلومتر تا چند صد کیلومتر، معمولاً به اندازه یک شهر کوچک است. ساختار دنباله دار شامل سه بخش هسته، گیسو و دم است. هسته بخش مرکزی آن است و از گرد و غبار و گاز و یخ ساخته شده است. وقتی که دنباله دار نزدیک خورشید می شود، یخ های موجود در هسته آن تبخیر می شود و تبدیل به ابر بزرگی پیرامون دنباله دار می شود که گیسو نام دارد. نیروی مغناطیسی بسیار قوی است و طناب ها، گره ها و نوار هایی تولید می کند که دم یونی را از دم گرد و غباری جدا می کند.
سرچشمه و منشأ دنباله دارها، ابر اورت یا کمربند کویپر است. دنباله دارها، غیر دوره ای و دوره ای هستند که غیر دوره ای ها گرانش محدود به خورشید ندارند و مدار آن ها به شکل سهمی است. دنباله دار های دوره ای نیز شامل دنباله دار های بلند مدت (بسیار بیشتر از 200 سال) و کوتاه مدت (20 تا 200 سال) است.
بارش شهابی نیز یک رویداد آسمانی در آسمان شب است که در هنگام عبور سیاره زمین در پیمودن جهت مدار خود از میان توده ای از ذرات در فضا که شهاب واره خوانده می شوند، رخ می دهد. در جریان حادث شدن این رویداد، تعداد زیادی شهاب واره در جوِ زمین می سوزند. هر بارش شهابی در ناحیه مشخصی از آسمان اتفاق می افتد و به این محل کانون بارش گفته می شود. جهت حرکت شهاب ها متفاوت است، ولی امتداد جهت آن ها به کانون بارش آن رویداد منتهی می شود.
محققان از یک بررسی جدید از بارش های شهابی در مجله Icarus گزارش داده اند که می توانند بارش هایی از بقایا در جهت دنباله دار هایی را که از مدار زمین عبور می کنند، شناسایی کنند، دنباله دار هایی که تقریبا هر 4000 سال یک بار به سوی ما برمی گردند.
پیتر جنیسکنز ستاره شناس و نویسنده اصلی این مطالعه از موسسه SETI گفت: این باعث ایجاد آگاهی موقعیتی برای دنباله دار های بالقوه خطرناکی می شود که آخرین نزدیکی آن ها به زمین حدود 2000 سال قبل از میلاد رخ داده است.
وی رهبر پروژه ای موسوم به CAMS است که شهاب های قابل مشاهده در آسمان شب را با استفاده از دوربین های مخصوص برای اندازه گیری جهت و مدار آن ها رصد و ردیابی می کند.
هم اکنون شبکه های دوربین CAMS در 9 کشور جهان وجود دارد که توسط نویسندگان این مقاله هدایت می شوند. در سال های اخیر، شبکه های جدید در کشور های استرالیا، شیلی و نامیبیا تعداد قابل توجهی از شهاب ها را شناسایی کرده اند و اضافه شدن این شبکه ها به پروژه منجر به تصویر بهتر و کامل تری از بارش های شهابی در آسمان شب شده است.
جنیسکنز می گوید: تا همین اواخر ما فقط می دانستیم که پنج دنباله دار مسئول یکی از بارش های شهابی است، اما اکنون ما 9 مورد دیگر را شناسایی کرده ایم و شاید تا 15 مورد نیز پیش برویم.
دنباله دار ها تنها بخش کوچکی از تأثیرگذار ها روی زمین را تشکیل می دهند، اما محققان معتقدند که آن ها باعث بزرگترین حوادث در طول تاریخ زمین شده اند، چرا که آن ها می توانند بزرگ باشند و مدار آن ها به گونه ای است که می توانند با سرعت زیاد به زمین برخورد کنند.
جنیسکنز اضافه کرد: در آینده با مشاهدات بیشتر ممکن است بتوانیم بارش های کم نورتر را شناسایی کرده و مدار دنباله دار های مولد را در مدار های طولانی تر نیز ردیابی کنیم.
وی ادامه داد: این دنباله دار ها همان ستاره های دنباله داری هستند که با چشم غیرمسلح می بینیم.
تجزیه و تحلیل داده های جدید نشان داد که بارش های شهابی حاصل از دنباله دار های مدار طولانی می تواند روز های زیادی ادامه داشته باشد.
جنیسکنز می گوید: این برای من تعجب آور بود. این احتمالاً به این معنی است که این دنباله دار ها در گذشته و در حالی که مدار آن ها به تدریج با گذشت زمان تغییر می کرده، بار ها به منظومه شمسی بازگشته اند.
داده ها همچنین نشان داد که پراکنده ترین بارش های شهابی بیشترین میزان از شهاب های کوچک را دربردارد.
جنیسکنز می گوید: پراکنده ترین بارش ها احتمالاً قدیمی ترین بارش ها هستند. بنابراین، این می تواند به این معنی باشد که شهاب های بزرگتر با گذشت زمان به شهاب های کوچکتر تقسیم می شوند.
منبع: فرارو